017 Bad coach

Wszyscy mieliśmy, możliwe że mamy i mieć będziemy trenera. Na każdym etapie życia. Brzmi jak bardzo głęboki cytat z zalegającej na półkach jednej sieciowej księgarni książki o samodoskonaleniu? Albo poznaniu swojego prawdziwego ja? Tym razem to nie to, tylko telewizja śniadaniowa.

Jakiś wariat ustalił, że gdy wciskamy jedynkę, na ekranie zamiast telewizyjnej jedynki włącza nam się zakodowany TVN. Normalnie nie oglądam telewizji śniadaniowej, a tym bardziej czegoś takiego jak TVN (w ogóle nie bardzo mam czas na oglądanie telewizji). Tego randka zrobiłam ambitny omlet i zjadłam z oliwkami i avocado. W tym celu usiadłam przy stoliku, przed telewizorem i od niechcenia włączyłam TV. Przełączyłabym program, ale było coś o reprezentacji Polski (chyba koszykówka) i ogólnie o trenerach.

Przeżuwając jajko i avocado z sokiem cytrynowym usłyszałam te oto słowa, które teraz sparafrazuję: Na każdym etapie życia człowiek ma trenera. Jako dziecko rodziców, w szkole rodziców i nauczycieli.

Ktoś mówi nam co robić, zagrzewa do walki dba o naszą kondycję fizyczną i psychiczną – to samo w sobie nie było jakieś odkrywcze, choć nigdy nie porównywałam swoich rodziców do trenerów. I zaraz potem telewizja mnie uświadomiła, dlaczego. Bo musiałabym przyznać, że jako trenerom to niewiele im wyszło i w ogóle przez większość ostatnich dwudziestu pięciu lat nie mieli pojęcia co robią. A już na pewno nie widzieli siebie samych jako trenerów.

Do niedawna usprawiedliwiałam swoje odczucia względem rodziców na przeróżne sposoby.

• Na pewno strasznie ich oceniam, bo po prostu nie mogę znieść ich wyższości nade mną. – to wytłumaczenie nie trzymało się kupy.
• No, to może po prostu oceniam ich, prze pryzmat tego kim chcę w przyszłości być. Czy kimś takim jak oni, a może odwrotnie.
• Albo, że to z pewnością jest jak w Tangu Mrożka. Dziecko musi i zawsze buntuje się przeciwko rodzicom. Czegokolwiek by sobą nie prezentowali.
• Wykoncypowałam, że może to po prostu natura i ewolucja – oceniam srogo, żeby uczyć się na ich błędach i samemu być lepszym człowiekiem.
• Lub po prostu nie mogę ich zrozumieć i prawidłowo ocenić, bo jeszcze nie jestem mężatką i nie posiadam własnych dzieci. Jak będę je miała, to na pewno mnie olśni. Wszystko wpadnie na swoje miejsce i będzie jasne.

Żadne z tych wytłumaczeń mnie nie satysfakcjonowało. Zastanawiałam się, czy to dlatego, że nie sposób sprawdzić na pewno, która z teorii jest prawdziwa? A może dlatego, że zawsze istnieje cień wątpliwości. Jakiekolwiek moje osobiste przekonanie by nie było.

Zakodowana telewizja mi to wyjaśniła w pewien sposób i to, o dziwo, niegłupi.

Jeśli rodzic ma być rzeczywiście pewnym rodzajem trenera. Albo chociaż osobą, która ma wskazywać niedoświadczonemu, młodemu człowiekowi drogę; jeśli to dziecko ma za nim podążać, to potrzebne jest kilka rzeczy:

• Wzajemne zaufanie,
• Wzajemny szacunek,
• Trener/rodzic musi dawać przykład (i to dobry),
• Cierpliwość,
• Dobra wola,
• Pewne granice nie mogą być przekroczone.

Pewnie jest tego więcej, ale te wydają mi się na razie najważniejsze no i te właśnie przyszły mi do głowy.

• Nie wyobrażam sobie robienia czegoś czego chce ode mnie osoba, której w ogóle nie ufam. A już na pewno nie posłucham, kiedy powie skacz, a jak na mój gust jest za wysoko.
• Szanuje się kogoś, kto na to zasługuje, a nie tego żąda. Wykrzykiwanie „Masz mnie szanować, bo jestem twoją matką” po pewnym czasie nie jest już nawet argumentem o romantycznym i uczuciowym zabarwieniu, tylko pustymi słowami nawołującymi do zwrócenia uwagę na wspólną krew.
• Nie można mieć wszędzie bałaganu (zwłaszcza w swojej sypialni) i wrzeszczeć na dziecko, bo ma chaos w swoim pokoju. Tak jak nie można wkładać tysiąca użytych przez siebie naczyń i sztućców do zlewu (jakby miały się w nim magicznie same umyć), a potem wrzeszczeć na potomka, gdy robi to co rodzic. To po prostu nie trzyma się kupy. Człowiek uczy się również przez powtarzanie czynności. W wielu przypadkach „Co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie” po prostu nie działa. Albo ultimate one: wrzeszczenie na gimnazjalistę że pali, a samemu z współmałżonkiem robić konkurencję kominom fabrycznym.
• Cierpliwość.. to chyba nie wymaga wyjaśnień.
• Dobra wola – jest o wiele łatwiej słuchać rodzica, kiedy nie masz wrażenia, że każe ci coś w zrobić w ten, a nie inny sposób bo jemu tak będzie wygodniej. A tobie… No, przecież dzieci i ryby głosu nie mają.
• Powinny istnieć logiczne i nieprzekraczalne granice. Na przykład prywatności. Albo moment, w którym rodzic zamiast narzucać ci swój pogląd (jakkolwiek prawdziwy), po prostu dyplomatycznie milczy. Decyzje. Pewne decyzje należą tylko i wyłącznie do tego dziecka. Zwłaszcza że na przykład już od dłuższego czasu jest pełnoletnie.

Na wierzchołku tej monstrualnej góry lodowej (o której najprawdopodobniej nikt sobie nie poczyta), jest jeszcze jedna rzecz. Dotyczy szacunku. Kogo bardziej byś szanował: człowieka, który pokonując niezliczone ilości przeciwności losu; który dostał wielokrotnie obuchem w łeb od życia – kogoś kto po tym wszystkim podnosi się i idzie dalej. Czy ktoś, kto czegoś tam dokonał, ale w sumie był tak zgnębiony, tak niesprawiedliwie potraktowany przez los, że postanowił usiąść. Przecież nie będzie świrował. Widać, kiedy coś wygląda na aż tak trudne, że branie się za to nie jest warte zachodu.

Kogo byście wybrali? Kogoś kto walczy, czy kogoś kto się już poddał. Kogoś, kto cały czas się rozwija i usiłuje być lepszym sobą; czy kogoś kto stwierdził, że tyle wystarczy.

Może i ta notka jest długa. Może brzmi jak wylewanie żalu na kogoś. Może pomyślicie sobie, że istotnie nie mam prawda osądzać swoich rodziców. A może nikt tego i tak nie przeczyta?

Tak czy inaczej ja nadal będę próbowała ich zrozumieć. Tylko za dwa lata będę to robiła z bezpiecznej odległości. I kto wie? Może te szesnaście godzin autem uzdrowi nasze relacje? No, bo jestem jednym z tych ludzi, którzy mają nadzieję, że się uda, choćby nie wiem co. Potrafię mieć nadzieję nawet tuż po ataku paniki i zaniku motywacji. Jak bańka-wstańka. I mam cichą nadzieję, że mi się to jeszcze wielokrotnie w życiu przyda.

Pozdrawiam wytrwałych, którzy dobrnęli do końca 😉

Tych, którzy się nie poddają.